Historie
Beginjaren
Voor de oprichting van zwemvereniging De Blauwe Schuur gaan we terug naar het voorjaar van 1969. In dat jaar werd in Amerongen de zwemclub opgericht door de badmeester van plaatselijk zwembad, de heer Van Wijk. In de omliggende dorpen waren al zwemclubs, zoals Larsheim uit Leersum, Woestduin uit Doorn en de Forellen uit Rhenen. Logischerwijs moest de zwemclub daarom zijn leden trekken uit de eigen dorpskern. Al snel wist De Blauwe Schuur naamsbekendheid te krijgen en een acceptabel ledenaantal te verkrijgen. De trainingen werden afgewerkt in het prachtig gelegen sportcomplex “De Blauwe Schuur”, waaraan de club haar naam dankt. Dit was een sfeervol buitenbad, maar in de wintermaanden werd er uitgeweken naar de overdekte baden in Rhenen (’t Gastland) en Veenendaal (Valleibad). De eerste tien jaar waren de jaren waarin voorzitter Schennach en secretaris Jan Bos de scepter zwaaiden. Met groot enthousiasme en tomeloze inzet creëerden zij een optimale omgeving waarin op het hoogtepunt bijna tweehonderd zwemmers zich “Blauwe Schuurder” mochten noemen. Ook in de tachtiger jaar bleef de club een stabiele vereniging, echter waren de hoofdrollen nu voor de families Jonker en Ruisch. Op de regionale niveau werd uitstekend gezwommen, maar het streven was een recreatieve vereniging te blijven en die doelstelling bleef intact.
Eind jaren tachtig leek plotseling de einde nabij voor DBS, toen de gemeente Amerongen besloot het zwembad af te breken. Een grote uitdaging voor zittend voorzitter Henk Doelman om de zwemclub te redden. Echter, de vele pogingen dit te voorkomen baatte niet, in 1988 viel definitief het doek. Er werd besloten een doorstart te maken in Rhenen, waar zwemclub de Forellen al eerder van het toneel was verdwenen. Omdat vrijwel alle leden uit Amerongen kwamen, werd gevreesd dat dit het einde zou zijn. Niets bleek echter minder waar. Na een paar moeilijke maanden, waarin het ledental terugliep tot onder de veertig, bleek de redding uit de Betuwe te komen. Daar waren nauwelijks zwemclubs en zwembaden gevestigd, dus de Rijnbrug oversteken naar ’t Gastland in Rhenen was een kleine horde voor ambitieuze zwemmers. In twee jaar trok de zwemclub opeens leden uit alle windstreken, de tegenslag was overwonnen! Het ledental ging weer over honderd, de toekomst zag er weer zonnig uit. Ook de uitwisselingen met de Franse zwemclub uit Draveil bleven gehandhaafd. Velen hebben nog prachtige herinneringen aan de weekenden onder de rook van Parijs.
Jaren 1990 tot 2010
Ook nu vond voorzitter Henk Doelman de redding weer zeer dicht bij huis. Tussen de overgebleven leden zaten zwemmers die de keiharde leerschool van Lidewij Uyterwaal wèl hadden doorstaan. Deze nog jonge mannen, Marcel Stalenhoef en Jorrit van Ingen, met een DBS-hart waren bereid te vechten voor een voortbestaan. De ouders van deze leden, Ria Stalenhoef en Nieske van Ingen, vormden samen een nieuwe technische commissie. Er kwamen commissies voor ledenwerving, het clubblad werd nieuw leven ingeblazen en er werden meer hulptrainers aangesteld. Maar de meesterzet werd uiteindelijk geplaatst door het bestuur zelf: een nieuwe hoofdtrainer werd aangesteld: Henk Roskam.
Dit bleek een briljante beslissing. Henk Roskam was een reeds gepensioneerd man, die al zijn hele leven in het zwemmen actief was geweest. Hij was hoofdtrainer geweest bij o.a. De Vrije Slag en De Rijn en had nationale sterren getraind. Bij DBS zou de gelouterde Henk Roskam beginnen aan zijn laatste kunstje. Natuurlijk was dit niveau ver beneden zijn allure, maar hij was bereid nog één keer te bouwen aan een nieuwe ploeg. De wisselwerking met de zwemmers was uniek. Opnieuw werd ijzeren discipline vereist, en omdat nu alle neuzen wèl in de juiste richting stonden, bleek het bouwen van een DBS-bolwerk aan de Rijn opeens wel haalbare kaart. Meer assisterende trainers, meer trainingsuren. Ook werd intrede gedaan in Gelderse en Landelijke Competitie. Het niveau bleek hoog, maar DBS was inmiddels gewend aan het omgaan met tegenslagen. De immer bescheiden Henk Roskam tilde het niveau van de zwemmers nog verder omhoog, en in 2001 werd voor het eerst de promotie gemaakt naar de Gelderse B-competitie. In de Landelijke Competitie werd het jaar erop de D2-klasse bereikt. Dit was het moment dat voorzitter Henk Doelman afscheid kon nemen. Hij had de grootste stormen overwonnen en kon de club met gerust hart overlaten aan huidig voorzitter Eric Huisman.
De beste jaren volgden tussen 2001 en 2007. Het niveau was in een paar jaar exceptioneel gestegen en dat bleek zeker aan de clubrecords, die aaneengesloten verbeterd werden. Geen enkele tijd uit de beginjaren van de club bleef overeind. Die successen waren ook terug te zien in de competities, waarin andere teams ontluisterd toekeken hoe zo’n kleine club met weinig trainingsuren zich met zoveel machtsvertoon bovenin de klassementen nestelde. In omliggende steden werden de verrichtingen van Henk en zijn DBS-team met argusogen gevolgd, sommige zwemmers kregen zelfs te maken met aanbiedingen van andere clubs. Maar toch bleef de ploeg in de daaropvolgende jaren redelijk bij elkaar. De grote drijvende krachten, Jorrit van Ingen, Marcel Stalenhoef en secretaris Frank Stokman waren ook de spil in de zwemkampen die werden georganiseerd. Iets wat klein begon maar in de loop der jaren uitgroeide tot een evenement waar maanden naar uitgekeken werd. Thema’s, decors, theater, complexe spellen, allemaal redenen waarom soms wel zestig DBS-ers het weekend van hun leven hadden.
Dat we jaren boven ons kunnen hadden gepresteerd bleek in 2008 en 2009 toen de resultaten opeens minder werden. Een aantal topzwemmers had om uiteenlopende redenen de club moeten verlaten, waardoor de successen van weleer uitbleven. Degradatie naar de laagste competities was een feit, waardoor we weer terugvielen naar waar we tien jaar geleden waren begonnen: bij af. Echter was er nu een grote groep betrouwbare vrijwilligers die, mits de neuzen in de goede richting, opnieuw konden gaan bouwen aan een nog groter DBS-bolwerk. Met Henk Roskam, de succescoach van wie zijn laatste kunstje nu al ruim tien jaar duurt. Maar ook de onuitputtelijke Frank Stokman, een doorgewinterde Eric Huisman en de grote groep oudere jeugd. Eind juni 2009 waren we allemaal bij elkaar, tijdens het 40-jarig jubileum, opgeluisterd met diverse oude coryfeeën. Als onderdeel van misschien wel het beste zwemkamp aller tijden. Een prachtig, symbolisch moment om een nieuwe weg in te staan. Een nieuwe structuur, een nieuw beleid, op naar weer 10 jaar DBS.