Bij het noemen van zijn naam, Marcel Stalenhoef, weet iedereen dat we het hebben over de, op het moment van schrijven, met voorsprong, snelste zwemmer van De Blauwe Schuur aller tijden. Hij kwam in 1988 bij De Blauwe Schuur terecht en bleek een voortvarend zwemmer. Al in den beginne was hij de concurrentie te snel af, en wisten de trainers dat ze deze parel moesten koesteren. Met zijn maatje Jorrit van Ingen, door wie hij slechts zelden verslagen werd, maakte hij deel uit van het duo waarop DBS in de toekomst zou gaan bouwen. Marcel was behalve verzekerd van talent, ook een ontzettende vechter. Een mentaliteit die door zijn ouders gestimuleerd werd, vooral zijn moeder stond ten alle tijden achter hem. Begin jaren negentig was Marcel bijzonder waardevol in de meerkamp, waar zijn briljante techniek keer op keer garantie was eerste plaatsen. Uniek was ook het moment in 1993, waarop hij en kameraad Jorrit de overgang maakte van het jongerenuur naar de groten. Uniek, omdat nooit eerder zwemmers van de basisschool al hun opwachting maakte bij de volwassenen. Niet ten onrechte, want in enkele jaren groeide de baan 1 uit van bijbaan tot snelste baan van DBS. Toen het in 1996 slecht ging met DBS, leek ook de man met tientallen jeugdclubrecords de club te gaan verlaten. Toch bleef hij, en dit was de redding voor DBS. Er kwamen weer wedstrijden, hij ging het clubblad verzorgen met Jorrit, de meerkamp werd gewonnen. DBSs opmars ging gepaard met de successen van Marcel. In 1998 begon hij aan zijn indrukwekkende verovering van clubrecords. Als allrounders slaagde hij erin nagenoeg alle clubrecords in de wacht te slepen. De voor velen tot de verbeelding sprekende, buitenaardse tijden van Hans en Harry werden opeens bereikbaar voor een man van vlees en bloed. Ook werd hij als trainer actief en maakte hij gebruik van extra trainingen om zijn techniek nog verder bij te schaven en conditioneel nog sterker te worden. Geen enkele slag was beneden de maats, zodat Marcel op iedere competitiewedstrijd een garantie was voor eerste plaatsen. Er kwam maar geen eind aan het sprookjesboek, en toen Marcel ook de activiteitencommissie gestalte ging geven was hij helemaal van onschatbare waarde. Zijn eigen clubrecords werden keer op keer aangescherpt en de grootste prijs, de Jan Bos trofee, kon ook op zijn lijst worden bijschreven. Een jaartje studeren in Bournemouth (2004/2005) was een groot gemis voor De Blauwe Schuur, maar de liefde bleef wederzijds. Want bij zijn terugkeer waren er opnieuw successen en hier en daar zelfs nog een aanscherping van een clubrecord. De laatste jaren lijkt de rek er enigszins uit, maar desondanks is Marcel onmisbaar, als aanspreekpunt, als persoonlijkheid, als ervaren zwemmer, maar vooral ook als boegbeeld. Hoe dan ook sleepte Marcel DBS mee vanuit een dieptepunt naar de grootste clubsuccessen en was hij, zij aan zij met Jorrit, in staat de club naar zijn hand te zetten. Op 7 september 2007 trad hij, in aanwezigheid van tientallen DBS-ers, in het huwelijk met Petri Maaskant, het eerste DBS-huwelijk in de geschiedenis. Zijn liefde voor de vereniging was ongekend, zijn inzet eveneens, daarom zal deze complete oeuvre voor DBS nauwelijks door iemand te evenaren zijn. Hij presteerde het onmogelijke en maakte zich geliefd bij tientallen. Deze grootsheid zal daarom nooit vergeten gaan, want iemand die het operen binnen een zwemvereniging tot kunst verheft, is een fenomeen.